Prawa dziecka to specyficzny przedmiot traktatów międzynarodowych, który zajmuje się stricte prawami osób niepełnoletnich, czyli jest to swego rodzaju część praw człowieka. Ogólnym zbiorem praw dziecka jest Konwencja o prawach dziecka, która w 1989 roku została wydana przez Organizację Narodów Zjednoczonych, która została w 1991 roku ratyfikowana przez Polskę, chociaż z pewnymi zastrzeżeniami. W konwencji jest bowiem napisane przykładowo, że dziecko ma prawo do ustalenia tożsamości naturalnych rodziców w przypadku adopcji – polska strona uznała, że dla dobra sprawy nie jest to coś, co w naszym kraju obowiązywać będzie. Konwencja praw dziecka została uznana przez 196 państw świata, a polska delegacja odegrała bardzo ważną rolę w procesie jej tworzenia.
Prawa dziecka
Dosyć oczywiste prawa dziecka to chociażby prawo do rozwoju w odpowiednich warunkach materialnych, prawo do nauki i wykształcenia, prawo do wyrażania swoich poglądów, prawo do podejmowania dodatkowych prac mających na celu poprawienie sytuacji bytowej, prawo do opieki, adopcji i odpowiedniej służby zdrowia, prawo do odpoczynku czy tez prawo do obcowania z kulturą. Nie wszędzie na świecie są one jednak respektowane z bardzo wielu powodów: czasami winą za ten czyn należy obarczyć system polityczny państw lub ich mierną sytuację materialną, która uniemożliwia chociażby zorganizowanie służby zdrowia czy szkolnictwa na odpowiednim poziomie. Generalnie jednak misją ONZ i państw cywilizowanych jest pomoc państwom słabo rozwiniętym w spełnianiu wyżej wymienionych postulatów, aby w konsekwencji nadeszła kiedyś taka pora, w której dzieci na całym świecie będą miały całkowicie równe szanse rozwoju. Na razie niestety wizja ta jest wyjątkowo odległa.
W Polsce na straży praw dziecka stoi Rzecznik Praw Dziecka, czyli urząd powołany w roku 2000. Można do niego zgłaszać się z każdą sprawą, która wywołuje jakiekolwiek kontrowersje, a człowiek ten zobowiązany jest w takiej sytuacji dokonać wszelkich możliwych działań, aby zapobiec łamaniu praw dziecka.
